ÖZLEMİM

Bir mum ışığı misali yanar sevdan
Ne olduğunu bilmeden yanmaktayım umarsızca
Issız sen gittiğinden beri milyonlarca insanı taşıyan yollar
Ve hasta artık kırık dökük kaldırım taşları
Yollar dönüşemi gider bilmiyorum
Oysa dönüşe gitmiyormuş yollar
Seni götürdüğünden beri
Ne kadar kolaymış ağlamak
Haykırmak kadar zor
Hergün ölmek de ne
Ölüm kurtuluşa açılan en kuvvetli yelkenmiş meğer
Ölüm sana gelen yolların en iyi aracıymış oysa
Sayfalarım kalemim küskün bana
Masam sandalyem bu kadarmı uzak kalır varlığıma
Sen gittin gideli Efendim
Perdeler kirli yüzünü saklamıyor artık benden
Ben kirliliğimin farkına varamadığımdan beri
Her şey gidişinle başladı işte
Gidişinle bitti
Öyle özledimki seni Efendim
Öyle bir özlemki her an yüreğimi kavuran
En çok ben seni özlüyorum en özlenen olmana rağmen
En çok ben özlüyorum Efendim
O davudi sesini
Güllerin senden aldığı kokunu
Ben özlüyorum görmediğim o kapkara gözlerini
Şefkat şefkat yayılan nefesini
Biliyorum sönmeyecek bir volkan kaynar yüreğimde
Öyle özlüyorum ki seni Efendim
Baktıgın kumları
baktığın yerleri
İçtigin suyun kokusu olurmuş Efendim
Yürüdügün yollarda misk kokunu bırakırmışsın
Ben koklayamadım Efendim Medine’nin sokaklarını
Yürüyemedim gittigin yollardan
Her yer senden bir parça
Dayanılmaz açılar saplanır sineme
Biliyorum hiç dinmeyecek bir ateş
Hiç bitmeyecek bir özlem bu yüreğimdeki
Özlemlerim bitmeyecek biliyorum
Taki ben sana dönene kadar
Ben sende bitene kadar…